Epilog. Gorsze od śmierci

,,Jest tyle gorszych rzeczy od śmierci.

Nie zaznać miłości, albo być do niej niezdolnym."

Cassandra Clare Mechaniczna Księżniczka

Magnus otworzył oczy. Nie był już w swojej sypialni. Leżał na czymś gładkim i zimnym. Wokół było bardzo ciemno, Czarownik nie widział własnych dłoni. Wolno uniósł głowę próbując dojrzeć coś w mroku. Nie był w stanie wstać, jakby coś przygniatało go do ziemi. Ciemność napierała na niego, jak wielka czarna masa. Wokół niego znajdowała się tylko pustka. Czuł lodowatą, twardą powierzchnię po sobą i gęsty mrok nad sobą.

Czyli tak wygląda piekło- pomyślał, starając się wstać.

         Z trudem udało mu się podnieść na kolana. Próbował wymacać coś rękami wokół siebie. W końcu dotknął czegoś przypominającego ścianę lub mur zrobiony z chropowatego kamienia. Wstał wspierając się o to coś. Ciężko było mu, utrzymać się na nogach. Oparł się plecami o kamienną ścianę, próbując odetchnąć, jednak powietrze było, jakby za gęste do oddychania, jakby znajdował się pod wodą i próbował zaczerpnąć tchu.

         Zawsze wyobrażał sobie piekło, jako miejsce gorące i brudne; rojące się od demonów i grzeszników skutych łańcuchami. Tu jednak było cicho, przerażająco cicho, spokojnie i pusto. O wiele bardziej wolałby cierpieć niewypowiedziane męki w otchłani wypełnionej ogniem, a niżeli spędzić wieczność w samotności i ciemności.

         Gdy tylko o tym pomyślał, gdzieś w oddali pojawił się jaśniejący punkt. Magnus nie wiedział, czy znajdował się on na niebie czy na ziemi, ale dodawał mu otuchy i wołał go swym ciepłym blaskiem. Teraz łatwiej było mu wstać, jakby ktoś zdjął z niego jakiś wielki ciężar.

         Ostrożnie postawił pierwszy chwiejny krok, a potem kolejne, zbliżając się do źródła światła. Lśniąca plamka przybliżała się z każdym krokiem. Blask oślepiał Magnusa, ale mógł on dostrzec postać, jakby wyłaniającą się z owego światła niczym z tafli jeziora.

         Każdy kolejny krok przychodził mu z coraz większym wysiłkiem, ale jakaś niewidzialna siła pchała go na przód, zmuszając do podejmowania trudu.

         Czarownik przez zmrużone powieki dostrzegł chłopaka, na tle jasności, który spowity był w biel, od której odcinały się czernią włosy długie do ramion. Był piękny.

         Magnus nie był w stanie zrobić kolejnego roku. Upadł, uderzając kolanami w twardą posadzkę. Ból rozszedł się falą po jego ciele.

Po chwili Czarownik podniósł się z trudem, ale uparcie starał się posuwać na przód.

Jeszcze 5 kroków. Chłopak przyglądał się staraniom Magnusa z zaciekawieniem w smutnych, błękitnych oczach.

Tylko 3 kroki. To musi być Anioł – pomyślał Czarownik. Czuł jakby stawiał opór silnemu wiatrowi, uparcie prąc na przód.

2 kroki. To jest Anioł. Twarz chłopaka- anioła przestała wyrażać zaciekawienie, była teraz promienna, niczym słońce, ale uśmiech nie do sięgnął smutnych, błękitnych oczu.

1 krok. Magnus znów upadł na kolana, nie miał siły wstać. Chłopak wyciągnął dłoń do Czarownika.

Po chwili znaleźli się w swoich objęciach. Po ich policzkach spływały łzy. Białe skrzydła otulały ich niczym delikatny puch.

To jest Mój Anioł – pomyślał Magnus całując Aleca, jak jeszcze nigdy w życiu…

* The End *

-------------------------------------------------------------------------------------------------

To już jest koniec…

Opowiadanie zostało zakończone :D,  następne już się pisze, ale nie wiem kiedy się ukaże.

Mam nadzieję, że takie zakończenie wam się podoba. Wyszło troszkę krótko, ale chyba jest ok. ;).

Dziękuję wszystkim czytelnikom, za odwiedziny i komentarze, to na prawdę daje kopa do dalszej pracy :D

A tak wyglądają 102 strony rękopisu tego opowiadanka :D

~~ Lightwoodówna ~~

P.S.To opowiadanko, które właśnie skończyłam, ma tytuł "Mój Anioł"