Co za noc, pomyślała. Noc przynosząca każdemu tyle
bólu.
Magnus
wrócił do swojego mieszkania. Wydawało mu się teraz puste i ciche.
Czarownik czuł się nieobecny, jakby od reszty świata
oddzielała go szyba. Nie był w stanie o niczym myśleć. Miał pustkę w głowie. To
wszystko jeszcze do niego nie dotarło. Wciąż wierzył, że to tylko kolejny
koszmar, że zaraz się obudzi we własnym łóżku i wszystko będzie jak dawniej.
Magnus
przeszedł przez salon i nie włączając światła dotarł do swojej sypialni. Usiadł
na łóżku przeczesując włosy palcami. Wszystko zaczęło powoli do niego docierać.
Po jego policzkach znów popłynęły łzy, nie był w stanie ich powstrzymać, ale to
się już nie liczyło, nic się już nie liczyło. Stracił kogoś najważniejszego w
swoim życiu, teraz nie miał już, po, co żyć.
Najlepiej byłoby gdyby zakończył to raz na
zawsze- przemknęło mu przez głowę. Tylko jak? Czy był dostatecznie silny by
samemu to zrobić?
Wiedział, że Alec byłby na niego za to
wściekły, ale to się nie liczyło, już nie. Jak on w ogóle mógł myśleć, że
Magnus będzie mógł żyć bez niego. To było nie do zniesienia - myśl o tym, że go
już nie ma… że już nigdy nie usłyszy jego głosu, nigdy nie utonie w tych
pięknych, błękitnych oczach.
Łzy płynęły po policzkach Magnusa
nieprzerwanym potokiem. Przed oczami przemykały mu sceny ich wspólnych chwil.
Magnus dobrze pamiętał pierwszy raz, gdy spojrzał w
głąb jego błękitnych oczu. To było cudowne doświadczenie, od tamtej chwili
chciał tylko patrzeć w te oczy i zapomnieć o reszcie świata…
Teraz każde spojrzenie w błękitne oczy
Aleca, sprawiało, że jego serce przeszywał ostry ból.
Najgorsza była ostatnia scena.
Znajdowali
się na starej, opuszczonej stacji metra. Magnus wpatrywał się w Aleca ze łzami
w oczach. Chłopak miał spuszczoną głowę, a jego policzki były wilgotne od łez.
Magnus aż za dobrze pamiętał tamtą chwilę, obraz był
żywy i wyraźny, czarownik nie oglądał go z boku jak poprzednie wspomnienia, był
teraz częścią rozgrywającej się sceny. Po raz kolejny stał tam i wpatrywał się
w chłopaka i po raz kolejny żałował słów, które wówczas wypowiedział, słów,
które zmieniły wszystko. Uświadomił sobie, że to był najgorszy wybór w jego
życiu, ale teraz było już za późno, już nic nie mógł zmienić. Ból rozdzierał mu
serce, gdy opuszczał Aleca, ale myślał w tedy, że postępuje właściwie.
To
wszystko jego wina- ta gorzka prawda dotarła do niego po wspomnieniu chwili ich
rozstania. Gdyby dał mu kolejną szansę chłopak teraz by żył, może nawet byłby
szczęśliwy… ale teraz to już nie ważne, nie mógł cofnąć czasu.
Magnus
nie był już tylko zrozpaczona, był też wściekły na siebie, bo mógł temu
wszystkiemu zapobiec. Poderwał się z łóżka i podszedł do toaletki przy
przeciwległej ścianie. Miał ochotę rozbić lustro, jednak powstrzymał się i
spojrzał na swoje odbicie. Miał podkrążone oczy i potargane włosy, a na jego
policzkach widniały ślady rozmazanego tuszu do rzęs. Krótko mówiąc, wyglądał
okropnie, jednak bardzo się tym nie przejął. Starł tylko resztki makijażu i
usiadł z powrotem na łóżku.
Właśnie
teraz coś do niego dotarło. Nie będzie mógł uczestniczyć w pogrzebie chłopaka.
Nocni Łowcy nie wpuszczą przyziemnego na teren Cichego Miasta, czy gdziekolwiek
to będzie miało miejsce. Tego był całkowicie pewny.
Poczuł jakby cegła wpadła mu do żołądka. Nie wiedział,
dlaczego, ale uczestnictwo w pogrzebie było dla niego ważne, a teraz, gdy
uświadomił sobie, że nie może tam iść poczuł pustkę, jakby ominęło go coś
niezwykle istotnego.
***
Wszyscy zebrali się w dużym salonie. Każdy
miał na sobie biały żałobny strój, ozdobiony czerwonymi runami.
Maryse
stała wpatrzona w okno, wyraźnie na coś czekając. Inni snuli się po
pomieszczeniu ze spuszczonymi głowami. Nikt nic nie mówił.
W uszach
Izzy cisza brzmiała nienaturalnie donośnie. Dziewczyna przypomniała sobie jak
się czuła po śmierci Maxa, teraz wydawało jej się, że to miało miejsce wieki
temu, lecz wciąż nie pogodziła się ze stratą brata.
A teraz kolejna tragedia sprawiła, że jej serce było w
strzępach. Straciła całe rodzeństwo, został jej tylko Jace.
Przypomniałam
sobie, że gdy była mała, chciała być jedynaczką, ale teraz oddałaby wszystko by
znów mieć braci.
Nagle coś sobie uświadomiła.
- A Magnus?
- Co?- zapytał nieprzytomnie Jace. Głos
miał ochrypły od długiego milczenia.
- Czy Magnus przyjdzie? – dopytywała się
Izzy.
- Niby, dlaczego? Nie wpuszczą go do
Cichego Miasta – powiedział chłopak, podchodząc do niej.
- Myślę, że on powinien tam być – upierała
się dziewczyna.
- Cisi Bracia go nie wpuszczą – powiedział
dobitnie blondyn.
- Zawsze można spróbować – Izzy nie dawała
za wygraną, lecz jej głos stał się cichszy.
- Jak chcesz – mruknął Jace odsuwając się
od niej o kilka kroków
Izzy
wyszła z salonu zamykając za sobą drzwi. Stanęła w cichym korytarzu pogrążonym
w całkowitym mroku. Wyjęła telefon z małej torebki, obszytej drobnymi
koralikami w kolorze krwi i wybrała numer Magnusa. Wydawało jej się, że czekała
w nieskończoność zanim ktoś odebrał.
- Halo – usłyszała zmęczony głos
Czarownika
- To ja, Izzy – wyjaśniła dziewczyna.
Nagle dopadły ją wątpliwości czy dobrze robi, ale teraz było już za późno. Nie
wiedziała jak to powiedzieć.
- Jesteś tam? – głos Magnusa wyrwał ją z
zamyślenia.
- Tak, tak - powiedziała szybko. – Mam do
ciebie ważne pytanie… - zamilkła na chwilę. Zaschło jej w gardle, ale ciągnęła
dalej – przyjdziesz na po… pogrzeb? – głos jej drżał.
- Co? – zapytał zdziwiony. – Ale Cisi
Bracia…
- Tym się nie martw – przerwała mu Izzy –
po prostu jak najszybciej przyjdź do Instytutu – dziewczyna rozłączyła się bez
słowa i wróciła do salonu.
Nie
zdążyła nawet zamknąć drzwi, gdy Maryse oznajmiła, że powóz przyjechał. Wyszli
razem z pokoju. Zeszli bez słowa na dół i opuścili Instytut.
Przy bramie stał czarny powóz, jego
przyciemniane szyby nie pozwalały zajrzeć do środka. Dwa wielkie, kare konie
zaprzężone do powozu stały spokojnie, strzygąc uszami. Na ławce woźnicy
siedział Cichy Brat, na głowie miał kaptur, a jego twarz spowijał cień.
Izzy rozejrzała się po ulicy, nigdzie nie
było widać Magnusa, nie wiedziała, co ma teraz zrobić, grać na zwłokę, czy dać
sobie spokój? Maryse wsiadła już do powozu, Jace stał jeszcze na chodniku
wpatrując się wyczekująco w dziewczynę, która wciąż tkwiła przy bramie
rozglądając się za czarownikiem.
- Izzy! – krzyknął zniecierpliwiony.
Dziewczyna zauważyła, że blondyn jest spięty.
Isabelle
rozejrzała się jeszcze raz po ulicy i powlokła się zrezygnowana do powozu.
Wsiadając spojrzała w stronę bramy Instytutu. Zatrzymała się na pierwszym
stopniu powozu, niepewna czy oczy ją nie mylą. W miejscu, gdzie jeszcze przed
chwilą się znajdowała, stał teraz wysoki, czarnowłosy chłopak o zielono-
złotych, kocich oczach.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
W końcu, po wielkich trudach powstał ten rozdział. Bardzo, bardzo przepraszam, że dopiero teraz, ale tak wyszło częściowo nie przeze mnie… ale co ja się tam będę tłumaczyć :D. Macie rozdział i mam nadzieję, że się podoba, podczas pisania miałam mieszane uczucia, więc chętnie- zresztą jak zawsze- poznałabym waszą opinię na jego temat, a więc czytajcie i komentujcie.
Przepraszam za wszelkie błędy i literówki.
Nie mam pojęcia kiedy będzie kolejny rozdział, nie chce nic obiecywać bo znowu coś wypadnie i będziecie na mnie źli ;)
Ale się rozpisałam… no nic na koniec życzę wam jeszcze udanej majówki :D
~~ Lightwoodówna
~~
P.S. czytasz => komentuj
To wielka motywacja dla mnie, nawet, jeżeli krytykujecie.
