Rozdział III Witaj i żegnaj

-  Atque in perpetuum, frater, ave atque vale – wyszeptał.  Słowa wiersza nigdy
nie wydawały się tak pasujące.
Na wieki wieków, mój bracie, witaj i żegnaj.

Mechaniczna Księżniczka

Izzy pobiegła szybko na górę. W zawrotnym tempie włożyła strój bojowy, odszukała bat i kilka sztyletów pod górą ubrań i kosmetyków i zeszła do kuchni. Była tam jako pierwsza, gdy tylko opadła na krzesło, wyjęła stelę zza paska i zaczęła rysować runy na swoich ramionach.

Ledwo zdążyła skończyć pierwszą, a drzwi do kuchni się otwarły i wkroczył Jace. Był cały w czerni, która kontrastowała z jego jasnymi włosami. Trzymał długi, połyskujący miecz w lewej dłoni i wąski nóż z rękojeścią z kości słoniowej w prawej. Na jego karku i dłoniach widniały znaki, jakby namalowane czarnym atramentem.

Izzy właśnie kończyła ostatnią runę, gdy do pomieszczenia weszła Maryse. Niosła kilka mizerykordii i serafickich noży. Dziewczyna wstała i podeszła do matki. Kobieta podała każdemu broń, nie podnosząc głowy. Jej długie, czarne włosy były teraz związane w ciasny kucyk z tyłu głowy, minę miała zaciętą i lekko smutną.

- Wszyscy gotowi?- zapytała, przerywając ciszę panującą w kuchni. Izzy i Jace tylko skinęli głowami.

Maryse włożyła ostatni sztylet za pas i razem wyszli z pomieszczenia, kierując się do starej, skrzypiącej windy. Szli w milczeniu, słychać było tylko ich ciężkie kroki na marmurowej podłodze.

Wyszli z Instytutu bez słowa. Dopiero, gdy przekroczyli bramę Izzy zapytała:

- Wiesz dokładnie gdzie on jest?

- Nie- odpowiedział krótko Jace. Zamyślił się i dodał- szukajcie ciemnych, wąskich uliczek.

Rozeszli się. Każdy w inną stronę.

Dziewczyna błądziła po labiryncie ulic, tak dobrze jej znanych, a zarazem obcych i tajemniczych.

Minuty ciągnęły się w nieskończoność, czuła jakby każda mijająca sekunda odmierzała uderzenia serca jej brata. Bała się, że go nie znajdą, że będzie za późno… posępne myśli krążyły jej po głowie, gdy przemierzała ulice.

Izzy odeszła zaledwie kilka przecznic od Instytutu, gdy coś zauważyła.

- O Boże!- wykrzyknęła upadając na kolana obok bezwładnego ciała chłopaka. Jego czarne włosy posklejane były krwią i jadem demona, ciało pokrywały liczne rany. Wszędzie było pełno krwi.

- Alec… Alec proszę…- szeptała, potrząsając bezwładnym ciałem brata.- Obudź się.- Łzy spływały jej po policzkach i spadały na brudny, pokryty szkarłatem chodnik.

Położyła trzęsącą się rękę na sercu brata. Więc nie było jeszcze za późno- pomyślała- jego serce nadal bije.

Dziewczyna wyjęła z kieszeni telefon i wybrała numer Jace’a. Odebrała po pierwszym sygnale.

- Zn… - zaczął chłopak.

- Tak- przerwała mu dziewczyna.- Jestem trzy przecznice od Instytutu. Na południe- wyjaśniła i nie czekając na odpowiedź rozłączyła się. Schowała telefon z powrotem do kieszeni i wyjęła stelę. Narysowała na nadgarstku brata runę uzdrawiającą. Gdy tylko skończyła, ta zniknęła, ale stan chłopaka się nie poprawił. Izzy powtórzyła zabieg kilka razy, lecz bez efektu. Dziewczyna zaklęła pod nosem.

Ułożyła sobie głowę Aleca na kolanach i gładziła go po włosach.- Obudź się… proszę, obudź się…- szeptała czekając na Jace’ego i matkę.

Nie wiedziała ile czasu minęła zanim w uliczce pojawił się jasnowłosy oraz Maryse, dla niej to była wieczność. Gdy podeszli bliżej Izzy zauważyła, że oboje byli bladzi, ale zbledli jeszcze bardziej dostrzegając Aleca. Jace upadła na kolana obok Izzy i chwycił dłoń brata. Musiał wyczuć puls, ponieważ w jego oczach odmalowała się ulga. Chłopak wyjął stelę, ale Izzy złapała go za nadgarstek.

- Iratze… nie działa…- wyjąkała z trudem.

Maryse stała, jakby skamieniała, przyglądała się sytuacji z wyrazem bezkresnego przerażenia na ściągniętej twarzy.

Jace podniósł Aleca z brudnego od krwi chodnika, jakby ważył tyle, co dziecko i skierowała się do Instytutu. Maryse się ocknęła i podążyła za nim, Isabelle szła na końcu.

Gdy dotarli do celu, blondyn wniósł brata do Izby Chorych i delikatnie złożył go na jednym z łóżek, nakrytych białą pościelą. Maryse nie weszła tu z nimi. Poszła wezwać Cichych Braci.

Isabelle usiadła z jednej strony łóżka, a Jace z drugiej. Dziewczyna złapała Aleca za rękę. Na jej policzkach widniały stróżki łez, jednak ich nie otarła. Siedziała skulona na krześle i wpatrywała się w brata, zastanawiając się, co mogłaby dla niego zrobić.

Jace siedział nieruchomo, wzrok utkwił w podłodze. Był cały we krwi Aleca, ale go to nie obchodziło.

Nagle blondyn poderwał się z krzesła i szybko opuścił pomieszczenie pozostawiając, Izzy i Aleca samych.

Dziewczyna nie wiedziała, co wywołało u niego taką reakcję, nie poszła jednak tego sprawdzić, nie chciała opuszczać rannego.

Alec drgnął, zaalarmowana nagłym ruchem dziewczyna poderwała głowę.

Chłopak zakaszlał gwałtownie, a po jego brodzie pociekły stróżki krwi. Zamrugał szybko i spod przymrużonych powiek spojrzał na siostrę. Jego błękitne oczy przepełniał ból. Oddychał płytko i wolno.

- Izzy… nie pozwól im…- szepnął prawie bezgłośnie, ale nie dokończył zanosząc się kaszlem. Spojrzał błagalnie na siostrę i zamknął oczy. Nie odezwał się więcej.

Właśnie w tej chwili Jace wszedł do sali, z impetem otwierając drzwi. Bez słowa podszedł do Aleca, nie spoglądając nawet na Izzy, która przyglądała mu się ze zdumieniem.

Chłopak zaczął rozcinać i tak już podziurawioną bluzę Aleca odsłaniając długą, poszarpaną ranę, biegnącą od prawego obojczyka do pasa.

- On…- zaczęła Izzy.- On się odezwał- szepnęła cicho, przyglądając się poczynanią brata. Gdy odsłonił już całą ranę, zaczął ją oczyszczać, był przy tym bardzo delikatny.

- Powiedział „ nie pozwól im…”- dodała nie zważając na brak reakcji Jace’a.

- Nie pozwól im, co?! – zapytał ostro, nie przerywając, ani na, chwilę pracy.

- Nie wiem- westchnęła, ocierając oczy.

Jednocześnie chciała stąd uciec, nie mogła patrzeć na umierającego brata, ale coś kazało jej zostać i tego czegoś posłuchała. Postanowiła pomóc Jace’owi, przeszła przez salę do dużej metalowej szafy i zaczęła w niej czegoś szukać. Po chwili wróciła niosąc kilka bandaży i ręczników. Położyła to wszystko na wolnym łóżku i poszła do małej łazienki na końcu pomieszczenia. Wzięła dwa ręczniki i zmoczyła je zimną wodą. Gdy wróciła do Izby Chorych Jace skończył już oczyszczać ranę i teraz ją bandażował, a biały bandaż, gdy tylko stykał się z raną zabarwiał się szkarłatem.

Kiedy skończył, Izzy mokrym ręcznikiem, delikatnie zmyła krew z twarzy Aleca, drugi położyła mu na czoło jak kompres. Blondyn przyglądał się innym raną Lightwooda.

Nagle do sali wpadła zdyszana Maryse.

- Oni… powiedzieli, że przybędą… przybędą jak znajdą czas- wysapała nie patrząc na syna.

Izzy wstała gwałtownie, przewracając krzesło, na którym siedziała.

- Jak to?! Przecież oni nigdy nie mają czasu- krzyknęła oburzona.- A jak…- nie dokończyła, jednak wszyscy wiedzieli, co chciała powiedzieć: „ A jak nie zdążą?”- te słowa wisiały w powietrzu między nimi. Nikt nie śmiał się odezwać. Stali tak wpatrując się w swoje twarze – blade i ściągnięte.

Cisze przerwał słaby głos.

- Ja też mam coś do powiedzenia- wychrypiał Alec nie otwierając oczu. Wszyscy zwrócili się w jego stronę. Chłopak powoli otworzył oczy i przebieg wzrokiem po zebranych przy łóżku.

- Zostawcie mnie w spokoju.- Mówił cichym, lecz pewnym głosem.- Nie chcę żadnych Cichych Braci- dodał i zaniósł się kaszlem.

Wszyscy stali bezradni, nie wiedząc, co zrobić. Izzy rozejrzała się uważnie po sali. Wszędzie było pełno krwi; na łóżkach, podłodze, a nawet na ścianach. Szkarłat zabarwił wszystko, tworząc scenę, wyjętą wprost z horroru. Dziewczyna spojrzała jeszcze raz na Aleca i wyszła wraz z matką z pomieszczenia.

***

Izzy przystanęła na korytarzu wyjmując telefon. Długo zastanawiała się czy to dobry pomysł. W końcu wybrała numer i zadzwoniła. Po kilku sygnałach odebrał.

- Kto śmie przeszkadzać Wysokiemu Czarownikowi Brooklynu?!- zagrzmiał gniewny głos Magnusa.

- To ja, Izzy- odpowiedziała spokojnie dziewczyna.

- Czego?- zapytał oschle czarownik.

- Potrzebuje twojej pomocy- wyjaśniła.

- To będzie kosztować- oznajmił monotonnym głosem, niezbyt zainteresowany ofertą.

- Mam kasę- odpowiedziała gniewnie, była zła na Magnusa za jego brak zainteresowania.- Chcesz wiedzieć, o co chodzi czy nie?!- krzyknęła do słuchawki.

- Mów.

- Musisz uratować Aleca.- Głos drżał jej tak mocno, że czarownikowi trudno było ją zrozumieć.

- Co?!- zapytał znacznie bardziej zainteresowany. Izzy mogła przysiąść, że zerwał się gwałtownie z kanapy, a po odgłosach dobiegających z telefonu wywnioskowała, że jego kotu to się nie spodobało.

- On… on jest ranny.- Mówiła cicho, łamiącym się głosem.- Umiera- dodała prawie bezgłośnie.

Dopiero po chwili dotarło do niej, że czarownik się rozłączył.

Stała teraz zupełnie sama w głuchej ciszy.

***

Jace został sam w Izbie Chorych. Usiadł przy łóżku brata. Schował twarz w dłoniach. Nie wiedział, co ma zrobić. Czuł cierpienie Aleca, wiedział, że każdy oddech jest dla niego męką.

Wypróbował już wszystko, ale to nic nie dało. Był bezsilny wobec bólu jego parabatai. To była tylko kwestia czasu, czuł jak życie z niego ucieka. Czuł jakby to działo się również z nim. Cierpiał razem z Alekiem. Wiedział, że kiedy go straci, straci również część siebie, tę najlepszą część. Już nigdy nie będzie taki jak przedtem. Pogrążony w swoich myślach nie zauważył, że Alec się poruszył. Z zamyślenia wyrwał go uścisk zimnej dłoni na nadgarstku. Poderwał głowę i spojrzał na Lightwooda. Ten przyglądał się mu badawczo, pociemniałymi od bólu oczami. Jace spokojnie zniósł jego wzrok. Alec wciąż trzymał go za nadgarstek, zasłaniając swoimi szczupłymi palcami ślady wspólnych bitew i runów narysowanych przez parabatai.

Nie musieli nic mówić- rozumieli się bez słów.

A to było ich pożegnanie…

 --------------------------------------------------------------------------------------------

I oto w magiczny sposób ukazała się już trzecia notka . Jest trochę smutna, ale mam nadzieję, że wam się spodoba.

Przypominam, że nawet, jeśli w tym opowiadani ktoś zginie w następnym może być żywy- opowiadania nie mają na siebie wpływu.

Z góry dziękuje za odpowiedzi i pozdrawiam wszystkich Nocnych Łowców, Podziemnych i Przyziemnych odwiedzających mojego bloga.

~~ Lightwoodówna ~~

P.S. czytasz => komentuj

To wielka motywacja dla mnie, nawet, jeżeli krytykujecie.